Φάση 1: Θέτοντας τις βάσεις — Σύνδεση, Ασφάλεια & Πρόθεση

​​

Στις πρώτες συναντήσεις, εστιάζουμε στο να χτίσουμε τη συναισθηματική βάση της ομάδας.

Εδώ επιβραδύνουμε, συνδεόμαστε, και δημιουργούμε έναν χώρο όπου η παρουσία και η συναισθηματική ασφάλεια μπορούν να καλλιεργηθούν.

 

Θα γνωρίσεις την ομάδα, θα μοιραστείς — με τον δικό σου ρυθμό — τι σε έφερε εδώ, και θα αρχίσεις να ανακαλύπτεις τι χρειάζεσαι από αυτή την εμπειρία.

​

Μαζί θα διαμορφώσουμε ένα ασφαλές και υποστηρικτικό πλαίσιο:

​

• Θέτοντας κοινές προθέσεις, όρια και συμφωνίες λειτουργίας της ομάδας

​

• Καλλιεργώντας το αίσθημα εμπιστοσύνης και του "ανήκειν"

​

• Εδραιώνοντας μια κουλτούρα μη-κριτικής, ελευθερίας επιλογής και φροντίδας

 

«Πριν πάμε βαθιά, μαθαίνουμε να υπάρχουμε μαζί. Πριν γεννηθεί η θεραπεία, γεννιέται ο χώρος.»

​

​

Φάση 2: Ξεκινώντας την νοηματοδότηση— Μοιρασιά & Νοηματοδότηση

​

Αφού έχει δημιουργηθεί ένα κλίμα ασφάλειας, η ομάδα ξεκινά σιγά-σιγά να στρέφεται προς τον εσωτερικό κόσμο του καθενός — όχι με ανάλυση, αλλά μέσα από μοίρασμα, παρατήρηση, κατανόηση και αποδοχή.

​

Αυτή η φάση αφορά το να βάλουμε λέξεις σε αυτά που κουβαλάμε — στα συναισθήματα, στα μοτίβα, στις πεποιθήσεις και στους εσωτερικούς ρόλους που μας καθορίζουν, πολλές φορές χωρίς καν να το συνειδητοποιούμε.

​

Σε αυτή τη φάση:

​

• Μοιραζόμαστε προσωπικές εμπειρίες μέσα από ιστορίες και εικόνες που αναδύονται φυσικά

​

• Μαθαίνουμε για τα σχήματα και τις πυρηνικές πεποιήσεις — βαθιά ριζωμένες πεποιθήσειςπου έχουν διαμορφωθεί στην παιδική ηλικία και εμφανίζονται με διάφορους τρόπους στην ενήλικη ζωή, όπως μέσα από συναισθήματα ενοχής, τελειοθηρία, ντροπή ή αποσύνδεση

​

• Εξερευνούμε τις πλευές/ρόλους του εαυτού μας (modes) που ενεργοποιούνται σε στρεσσογόνες περιόδους ή στιγμές, όπως η επικριτική πλευρά , το ευάλωτο παιδί, ο τελειομανής κλπ

 

• Μαθαίνουμε από τη Θεραπεία Αποδοχής & Δέσμευσης (ACT) τι προκαλεί πραγματικά τη δυσφορία αλλά και το αντίδοτο

​

 

Η ψυχοεκπαίδευση συναντά τη βιωματικότητα:

Κάθε εβδομάδα, εκπαιδευόμαστε σε νέο υλικό πάντα μέσα από παραδείγματα της ίδιας της ζωής μας.

​

Αναρωτιόμαστε μαζί:

​

• Ποια πλευρά του εαυτού μου ενεργοποιείται όταν είμαι μακριά από το σπίτι μου;

​

• Ποιες πεποιθήσεις κουβαλάω χωρίς να το καταλαβαίνω;

​

• Τι συμβαίνει όταν προσπαθώ να σπρώξω μακριά τον πόνο — και τι όταν του δίνω χώρο;

​

«Όταν αρχίζουμε να βλέπουμε ότι τα μοτίβα μας ήταν κάποτε τρόποι προστασίας, τότε γεννιέται η συμπόνια προς τον εαυτό μας.»

​​

​

Αυτή η φάση ενώνει τη θεωρία, την προσωπική αφήγηση και τη σύνδεση με τους άλλους, με ρυθμό που σέβεται απόλυτα το πού βρίσκεται ο καθένας. Δεν βιαζόμαστε να "διορθώσουμε". Δημιουργούμε χώρο για να αναδυθεί αυτό που έχει μείνει στην άκρη — με ασφάλεια.

​

​Φάση 3:Συνάντηση με τον Εαυτό με Συμπόνια

​

Αφού έχεις αρχίσει να αναγνωρίζεις τα μοτίβα, τις πεποιθήσεις και τις "πλευρές" του εαυτού σου, έρχεσαι σε επαφή με κάτι πιο βαθύ: Τι χρειάζονται πραγματικά αυτά τα μέρη του εαυτού για να νιώσουν ασφάλεια, αποδοχή και φροντίδα;

​

Σε αυτή τη φάση, δεν προσπαθούμε να “φτιάξουμε” τον εαυτό μας — αλλά να τον ακούσουμε με συμπόνια. Δημιουργούμε χώρο για συναισθήματα που συχνά παραμένουν στο περιθώριο: ενοχή, ντροπή, θυμός, μοναξιά.

​

🌿 Εδώ:

• Αρχίζεις να δίνεις φωνή και χώρο σε συναισθήματα και εσωτερικές φωνές που συνήθως αποφεύγεις

• Μαθαίνεις να αναγνωρίζεις ποια “πλευρά” σου μιλάει κάθε φορά;

• Εξασκείσαι στο να μιλάς στον εαυτό σου με φροντίδα και ειλικρίνεια, όχι με κριτική

• Καλλιεργείς τον Υγιή και συμπονετικό Ενήλικα μέσα σου — το πιο φωτεινό μέρος που μπορεί να σε ακούσει, να σε στηρίξει και να σε καθοδηγήσει με τρυφερότητα

 

«Όταν σταματήσουμε να τρέχουμε μακριά από τα συναισθήματά μας και αρχίσουμε να τα ακούμε με συμπόνια, κάτι μέσα μας μαλακώνει και αλλάζει.»

 

 

 Φάση 4: Αξίες, Αίσθημα του Ανήκειν & επαναπροσδιορισμός της κατεύθυνσης

​

Στην τελευταία φάση, η προσοχή στρέφεται από το παρελθόν στο παρόν — και προς τη ζωή που θέλεις να χτίσεις από εδώ και πέρα.

Δεν πρόκειται για «κλείσιμο κύκλου» με την έννοια της τελειότητας. Είναι μια απαλή στροφή προς το νόημα, προς το τι έχει αξία για εσένα σήμερα. Έχεις μοιραστεί την ιστορία σου. Έχεις συναντήσει πλευρές του εαυτού σου που ζητούσαν να ακουστούν.

 

​Τώρα αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε:

• Ποια είναι η στάση που θέλω να έχω στην ζωή μου;

• Ποιος/α γίνομαι — εδώ, τώρα;

• Πώς μπορώ να ζήσω σύμφωνα με τις αξίες μου, ακόμα κι όταν οι παλιοί φόβοι εμφανίζονται ξανά;

• Τι είναι πραγματικά σημαντικό για εμένα;

• Πως μπορώ να ζω με παραπάνω αποδοχή και ενσυνειδητότητα;

​

🌱 Σε αυτή τη φάση:

• Ανακαλύπτεις ή ξεκαθαρίζεις ποιες είναι οι προσωπικές σου αξίες, με εργαλεία από τη Θεραπεία Αποδοχής & Δέσμευσης (ACT)

​

• Μαθαίνεις να παίρνεις αποφάσεις που πηγάζουν από σκοπό και ενσυνειδητότητα, όχι από φόβο, ενοχή ή συνήθεια

​

• Εμβαθύνεις στην έννοια της αποδοχής, αναγνωρίζοντας πως συναισθήματα όπως η θλίψη, η ενοχή ή η νοσταλγία δεν χρειάζεται να εξαφανιστούν για να συνεχίσεις μπροστά, όχι ως παραίτηση, αλλά ως διάθεση να δώσεις χώρο σε όλα όσα νιώθεις

​

• Εξερευνάς τι σημαίνει “ανήκω”, όχι ως κάτι εξωτερικό, αλλά ως κάτι που χτίζεται από μέσα προς τα έξω

​

• Οργανώνεις τα προσωπικά σου βήματα για την ενσωμάτωση όσων δούλεψες στην ομάδα, μέσα στην καθημερινότητα, τις σχέσεις και τις επιλογές σου

​

«Αποδοχή δεν σημαίνει ότι συμφωνώ με όλα όσα νιώθω — σημαίνει ότι σταματώ να πολεμώ την πραγματικότητα και αρχίζω να σχετίζομαι διαφορετικά με αυτήν.»

​

Γιατί έχει σημασία:

Πολλοί άνθρωποι που ζουν στο εξωτερικό κουβαλούν ένα αόρατο βάρος:

​

• Ενοχές γιατί δεν είναι στο μέρος τους και χάνουν στγμές

​

• Πένθος για όσα χάθηκαν ή έμειναν πίσω

​

• Ντροπή όταν τολμούν να χαρούν, ενώ κάποιοι δικοί τους δυσκολεύονται

 

Ακόμα και όταν το μοιράζονται με τους φίλους τους ή τους δικούς τους, συχνά ακούν την απάντηση «Και γιατί δεν γυρνάς πίσω τότε; Επιλογή σου ήταν».

 

Αυτή η φάση δεν εξαφανίζει τα συναισθήματα, αλλά σε βοηθά να τα συναντήσεις με ευγένεια, χώρο και επίγνωση — ώστε να μην σε κρατούν πίσω.

 

Κλείνουμε το ταξίδι με τρόπους που τιμούν την πορεία σου:

• Αναγνωρίζοντας την εξέλιξή σου — είτε είναι σιωπηλή είτε φανερή

​

• Ονομάζοντας αυτό που κρατάς και αυτό που αφήνεις

​

• Κλείνοντας τον κύκλο με φροντίδα και σύνδεση

 

«Το αίσθημα του ανήκειν δεν έρχεται πάντα από έναν τόπο. Μπορεί να ξεκινήσει από μέσα σου — όταν σε αποδέχεσαι όπως είσαι, ακριβώς εκεί που βρίσκεσαι.»